ఆపధ్ధర్మం

నీ కొండకు నీవే రప్పించుకో—11

ఇంతకు ముందు టపాల్లో (నీ. కొం. నీ. ర--4 లో) ఓ సూచన (హింట్) ఇచ్చాను—ఓ ఘోరమైన నిజం మీకు చెపుతాను అని—గుర్తుందా?

ఇప్పుడు చెపుతున్నాను!

నేను మొదటిసారి శ్రీపతికి వెళ్ళినప్పుడు (1975 లో) ప్రత్యేక దర్శనం టిక్కెట్టు 25 రూపాయలని గుర్తు. కొత్తగా పెల్లైన మా జంట, మా అమ్మగారితో వెళ్ళామని చెప్పానుగా!

అప్పట్లో నా వుద్యోగం విజయవాడలో—తిరుమల ఎక్స్ ప్రెస్ లో కొండ మీది దాకా టిక్కెట్ లు ఇచ్చేవారు—అలా శ్రీపతి చేరి, అక్కడ వెంటనే దేవస్థానం వారి మినీ బస్సు లో (అప్పుడు టిక్కెట్ 3 రూపాయలు అని గుర్తు!) రైల్వే వారి టిక్కెట్ తోనే కొండ మీదికి చేరాము.

(అంతకు కొద్ది రోజుల ముందే రెండో ఘాట్ రోడ్డు—పైకి వెళ్ళే ఇప్పటి మొదటి ఘాట్ రోడ్డు ప్రారంభించబడిందట).

బస్సు దిగగానే యెదురుగా దేవస్థానం వారి ‘ఉచిత సత్రం’, (అందులో వుండడానికే కాదు, వండుకోడానికి పొయ్యీ, కట్టెలతోసహా పాత్రలూ ఉచితం గా ఇచ్చేవారు—బియ్యమూ, సంబారాలూ మనమే తీసుకెళ్ళాలి), యెడం పక్కన ఓ చిన్న బూత్—అక్కడ ముగ్గురు, నలుగురు వున్న క్యూ—అక్కడ కాటేజీ లు కేటాయించేవారు—మాకు ఆ పక్కనే వున్న ‘శేషాద్రినగర్’ లో ఓ కాటేజీ కేటాయించి, ఒక రోజుకి 5 రూపాయలు అద్దెగా వసూలు చేశారు.

ఆ ప్రక్కనే ఇంకో క్వార్టరు దగ్గర ఒక పెద్ద గాడ్రెజ్ తాళం కావాలంటే, 20 రూపాయలు ‘డిపాజిట్’ కట్టమన్నారు—యెమో! మనం దైవ దర్శనానికి వెళ్ళిన సమయం లో యెవరైనా మన సామాన్లు దొబ్బేస్తారేమో అని భయపడి, డిపాజిట్ చెల్లించి, తాళం కప్పా, దానికి వున్న రెండు తాళాలూ (డూప్లికేట్ కీస్ అన్నమాటా) తీసుకొని ‘ఈ కాటేజ్ యెక్కడా?’ అని కనిపించినవాళ్ళందరినీ అడుగుతూ, పక్కనే ఓ యాభై అడుగుల దూరం లో వున్న కాటేజీ కి చేరాము.

స్నానాలు ముగించి, పెళ్ళిలో ధరించిన పసుపు బట్టలు కట్టుకొని, ఈ పక్కా ఆపక్కా వున్న చిన్న చిన్న దుకాణాల మధ్య సన్నని దారిలో, అందరు భక్తులతో గుడి దగ్గరకి బయలుదేరాము.

కోనేరులో కాళ్ళు కడుక్కొని, పైకి రాగానే, పంచే, చొక్కా వేసుకొన్న ఓ పెద్దమనిషి మా వెంట పడ్డాడు—ముగ్గురికీ త్వరగా దర్శనం చేయిస్తాను—పాతిక రూపాయలిప్పించండి—లడ్డూలు కూడా మీకెన్ని కావాలంటే అన్ని ఇప్పిస్తాను (అప్పట్లో లడ్డు ధర 2 రూపాయలు!).

‘నమ్మకమేనా?’ అని అడిగితే, ‘అన్నీ అయిన తరవాతే డబ్బులివ్వండి సార్!’ అన్నాడు. సరే అనగానే, గుళ్ళో మిమ్మలని అడిగితే, ‘నెల్లూరు నించి వచ్చామనీ, ఫలానా రెడ్డిగారి తాలూకా’ అని చెప్పమన్నాడు!

అలాగే అనగానే, మహర్ద్వారం లోపలకి తీసుకెళ్ళి అక్కడ అప్పటికే వేరే క్యూలో వున్న ఓ పదిమంది వెనకాల మమ్మల్ని నిలబెట్టాడు. ఈ క్యూని, సర్వదర్శనం క్యూలో కలిపేస్తున్నారు! మాముందువాళ్ళు కొంతమంది క్యూలోకి వెళ్ళిపోయారు.

కొంతమందిని బయటికి గెంటేశారు—అక్కడ వున్న దేవస్థానం వుద్యోగి వాళ్ళ సమాధానాలు విని, ‘అబద్ధం ఆడకండి—దేవుడి ముందు వున్నారు!' అని డబాయించగానే, నీళ్ళు నమిలారని!

నా వంతు వచ్చింది—చెప్పమన్నట్టు చెప్పగానే, ‘ఆ రెడ్డిగారు యెలా తెలుసు?’ అనడిగాడు—‘మా నాన్నగారి స్నేహితుడు’ అన్నాను. ‘నెల్లూరులో వాళ్ళ ఇల్లు యెక్కడ?’ అని అడిగితే, ‘బస్ స్టాండ్ దగ్గర పళ్ళకొట్టు ప్రక్కన రోడ్డులో వెళితే, తిన్నగా వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళిపోతాము!’ అన్నాను—‘సరే, వెళ్ళండి అని మమ్మల్ని క్యూలో కలిపేశాడు!

తరవాత, నిక్షేపం గా లడ్డూలు కూడా కొనుక్కొని, బయటకి వచ్చి, వాడికి పాతికా చేతులో పెట్టాను.

ఇదేదో ‘చేసిన పాపం చెపితే పోతుందని’ చెప్పలేదు—యెందుకంటే, అది పాపం కాదు—ఆపద్ధర్మం గా ఓ అబద్ధం ఆడినా, అది స్వామిని చూడడానికే కదా? పైగా, అక్కడున్నవాళ్ళు రకరకాల మార్గాల్లో ఆ క్యూలో చేరిపోతున్నప్పుడు, మనం మాత్రం దానికి విరుగుడు యెందుకు ప్రయోగించ కూడదు? ఆని!

అదీ సంగతి!